Sorunlu bi çocukluk geçirdim. Mahallemde en manyakça şeyleri yapar , bütün çocukları da deli gibi arkamdan sürüklerdim. Çoğunun sonu 3-5 dikiş , elde ve ayak bileğinde kırık gibi kavramlarla bitse de bundan manyakça bi haz duyardım.
En büyük eğlencem de geceleri dışarı çıkıp zillere basıp kaçmaktı. Hala anlayamadığım bi şekilde büyük bi zevk alırdım bundan . Bu olayda da özendiğim tek bi şey vardı. Zile basıldıktan sonra grup olarak kaçarken ' Ya bırakın oglum niye koşuyosunuz , koşmayın' havalarında gezen o küçük , yavşak , ruh hastası. Bu nasıl bi mantıktır abi ya nasıl kaçmayın ? Tabi kaçcaz oglum ya zebellah gibi bi herif çıkarsa , ya gören biri yolumuzu keserse , he o zaman napcaz ? Deli midir nedir ya. Küçücük çocuguz oglum biz
denir mi öyle hayvan herif. Neymiş , ' Niye koşuyonuz oglum ya sakin olun.' Bak bak laflara bak.
Neyse ya. Öyle yani , hiç bi zaman bu çocugun soğuk kanlılığına ve o koşan çocuklara bakarak gülen o yavşak suratına sahip olamadım. Pis herif seni.
0 yorum:
Yorum Gönder